غزل های فارسی

بت میخواره

دوشینه کجا بودی و مهمان که بودی

چون اشک من ای ماه به دامان که بودی

آشفته وسرگشته ومخمور و خرابی

ای جان جهان دوش تو جانان که بودی

سرخی رخت گرنبود از می گلگون

باز ای بت میخواره پریشان که بودی

می جوش زند ازلب میگون تو جانا

خود گوی که در چشمه حیوان که بودی

رو چون گل و موسنبل و لب غنچه و قد سرو

ای سرو روان درسر بستان که بودی

اطفال به دنبال من بیدل مجنون

تو مشعل روشنگر ایوان که بودی

پروانه صفت سوختم ازشعله آهت

گوشمع شب افروز شبستان که بودی

سرتابه قدم غرق کمالات خدایی

ترسابچه درمکتب عرفان که بودی

من فانیم از عشق توسرگشته وحیران

چهل ساله

گه عاشق گل گه چمن و لاله شدم حيف

گه سرخوش بستان و گهي ژاله شدم حيف

گه مست خط و خال و لب و قامت دلدار

گه واله رخساره چون لاله شدم حيف

گه شيفتۀ انجم و دلداده افلاك

گه بيدل خورشيد و مه و هاله شدم حيف

ما را نبود جلوه طور و يد بيضاء

چون سامري اندر پي گوساله شدم حيف

شد عمر گرانمايه به سوداي اباطيل

يك عمر پي درد و غم و ناله شدم حيف

مي گفت يكي عاشق يوسف شده، گفتم:

از چاه برون نامده بر چاله شدم حيف

حاصل نشد اي واي مرا طاعت محبوب

"فاني" نشده حيف چهل ساله شدم حيف

سوداي جانان

تو جان را به سوداي جانان شكستي
ره و رسم باطل به دوران شكستي

گشودي چو پرده ز روي نگارين
تو خورشيد رخشان نمايان شكستي

به چشم خمارين كه ايمان ربايد
صفوف عدو را به مژگان شكستي

به كفر سر زلف چون ليل يلدا
فروغ سحرگاه ايمان شكستي

ز غوغاي قامت به گاه قيامت
تو سرو سهي را به بستان شكستي

به بازار مستي ز شور محبّت
دو صد جام مِي را به ميدان شكستي

به هنگام بازي ز فرط محبّت
تو گوي وفا را به چوگان شكستي

سري را كه شوق وصالت بسر بود
به جام شرابي چو مستان شكستي

به خال و به ابرو به لب‌هاي ميگون
تو بازار يوسف به كنعان شكستي

دل جمع عشّاق ويرانه كردي
چو با شانه زلف پريشان شكستي

پذيراي خدمت به ميخانه گشتي
به خلد برين قدر رضوان شكستي

به موي ميان راه افلاك بستي
به طرف كُله قدر كيوان شكستي

دل و دين بدان عشوه‌هاي نهاني
ز بوذر گرفتي ز سلمان شكستي

بدان شوكت و حشمت كبريائي
بهاي نگين سليمان شكستي

من از مستي اين بيت‌ها را سرودم
كه از جلوة حسن برهان شكستي

كيم من كه وصف جمال تو گويم
تو از جذبه هر شور و عنوان شكستي

نه تنها من آشفته گويم ز حُسنت
كه نطق چو من صد هزاران شكستي

ز شيخ و ز زاهد ز مفتي و «فاني»
سراسر حريفان به عرفـــان شكستي

سودای وصل

تا به كي سوداي وصلت از رقيبان بشنوم
«خود سخن گو كز دهانت نغمة جان بشنوم»

گوش جان را نيست ياراي نيوشيدن ز غير
لب گشا تا از تو وصف حُسن جانان بشنوم

طاقت و تاب فراقت را ندارم رحمتي
تا به كي قول و غزل از وصل و هجران بشنوم

آرزويي هست در دل لب‌گشا اي پير راه

تا ز لعل دُر فشانت ذكر سبحان بشنوم

هر غم و دردي كه دارم كرده‌ام در دل نهان
كز شميم جانفزايت بوي درمان بشنوم

زاهدان را نيست در سر شور عشق و عاشقي
شايد اين افسانه را از پور عمران بشنوم

ارزش مي را نداند خرقه‌پوشان مجاز
وصف اين اكسير جان بايد ز مستان بشنوم

سال‌ها گشتم خُمار اندر دل ميخانه‌ها
تا شبي از گوش جان هو حق ز رندان بشنوم

گوش دل يازيده‌ام جانا كه از لعل لبت
سرّ  توحيد و تجرّد راز عرفان بشنوم

رحمتي كن مكرمت فرما كه از ذرّات كون
نغمة تسبيح حق پيدا و پنهان بشنوم

در دلم بود از طفوليت كه رمز و راز عشق
از دم پير مغان مهدي دوران بشنوم
حاليا من رمز و راز اين حيات جاودان
از لب اهل ولا وز صوت قرآن بشنوم

گوش «فاني» را نباشد طاقت گفتار لاف
وصف هو گوييد ياران تا كه از جان بشنوم